Mevrouw M
Eens in de drie weken masseer ik mevrouw M in het verpleeghuis. Ze is inmiddels 89, lopen gaat schuifelend en langzaam, haar geheugen werkt niet meer zoals vroeger. Ze wordt brozer, maar kan nog steeds een pittige dame zijn. En ze maakt fantastische schilderijtjes.
Met de rollator van de huiskamer naar haar eigen kamer, installeren in haar leunstoel, dat heeft tijd nodig. Ze blaast als ze haar stoel heeft bereikt. ‘Pfftt! Ik zit!!’ Uittrekken van haar schoenen en pantykousjes doet ze het liefste zelf. Alleen als het niet lukt mag ik haar helpen. Ze vertelt me dat haar voeten zo zeer doen. ‘Wat vervelend’, reageer ik. ‘Ja, de ouderdom komt met gebreken’, zegt ze en vrij snel erachteraan in het Gronings ’Nait soez’n!’ Je moet je tijd niet verdoen met zeuren. ‘Gelukkig doet dit het nog goed’, zegt ze en wijst op haar hoofd.
Ik gebruik weinig technieken. Alles moet zacht en heel langzaam gebeuren. Mevrouw M heeft een paar pijnlijke plekjes op haar voeten die geen aanraking verdragen. Hoe zachter en rustiger ik werk, des te aangenamer vindt ze het. Ze geeft duidelijk aan wat ze wel en niet fijn vindt en ook wanneer het genoeg is geweest.
Soms hebben we een leuk gesprekje. Ik zie haar interesse als ik iets vertel dat mij bezighoudt of raakt. Dan licht zij ook op. Echt contact, dat is wat ertoe doet.
Mevrouw M is, net als ik naar haar, ook complimenteus. ‘Wat hebt u een mooie jas aan!’ zegt ze tegen mij. Ze heeft vroeger haar eigen kleding gemaakt en heeft er merkbaar verstand van. Oog voor schoonheid, dat delen we met elkaar. ‘Is dat uw eigen haarkleur? Mooi!’ vindt ze.
‘Wat doet dit, waar helpt het voor?’ vraagt ze soms tijdens de massage. ‘Daar wordt u ontspannen van als het goed is’, zeg ik. Ze gaapt. ‘Kijk, dat is ontspanning’, lach ik. Ze geniet erg van de aanrakingen. Vooral de hele subtiele bewegingen vindt ze fijn, dan sluit ze haar ogen en wiegt haar hoofd een beetje mee op de kadans van de pulsen. ‘Heerlijk’ zegt ze. Ook de strijkingen over haar kleding heen en het in stilstand aanraken van rug, schouders en hoofd vindt ze prettig. Ze keert dan helemaal in zichzelf.
‘Klaar?’ vraagt ze wat later. ‘Nog even afronden’, zeg ik. Daarna was ik mijn handen, pak mijn spullen in en maak een nieuwe afspraak met haar. ‘Ik vond het fijn u weer te zien’, zeg ik. ‘Ik ook’, zegt mevrouw M. ‘Van wie is dat krukje?’ wijst ze nog. O ja, dat was ik bijna vergeten.